Nauka w liceum przebiegała dość sprawnie- z jednym mankamentem- zawsze byłam pytana jako pierwsza, ponieważ miałam pierwszy numer w dzienniku. Pamiętam również, że studniówka trwała tylko do godziny 21.30- ze względu na ówczesną sytuację polityczną.
Grażyna Adamus-Niźnik Matura 1981

No cóż, lekko w tych murach nie było. Czasem byliśmy źli, nawet wściekli, że np. nauczyciele surowi. Ale dzisiaj po latach: jakże się cieszę, że tak właśnie było. Surowy prof. Rudnicki, słynny „Antek” uratował mi życie na studiach, a biologii chyba nikt z naszej klasy nie zapomni do końca życia. Po latach doceniam wszystko, co mnie w tej szkole nauczono. I wszystkim nauczycielom dziękuję.

To dobrze, że istnieją komputery. Może to, co napisałam przeczyta moja przyjaciółka z klasy, Gosia Janus, która mieszka w Stanach Zjednoczonych. Pozdrawiam Cię Gosiu.
Joanna Podgórska, matura 1982

Maturę zdawałyśmy tak dawno, że aż wstyd się przyznawać kiedy. A że nasze Liceum bardzo cenimy, niech świadczy choćby to, iż zmobilizowaliśmy się aby obchodzić trzydziestolecie naszej klasy. I nawet armata grzmiała na tej imprezie, pamiętacie? W szkole było całkiem sympatycznie, ale chyba najmilej wspominamy świetne wycieczki. Turystyka i edukacja w jednym. Zabierali nas na te wycieczki: prof. Ruszniak i Świerczyńska. Dziękujemy wszystkim naszym nauczycielom.
Lucyna Morawska (Fiutek), Elżbieta Cichoń (Skuczyńska) matura 1971 r.

NASZ ROCZNIK 2004- „WSTRZĄŚNIĘTY, NIEMIESZANY”

Kiedy kreślę tych kilku słów o moim roczniku, jestem już poważnym studentem filologii polskiej (o ile w wieku 19 lat można wyglądać poważnie). I cóż mogę napisać w paru zdaniach o tych czterech latach naszej bytności w LO. Reja w Jędrzejowie. Byliśmy ostatnim rocznikiem idącym tzw. „ starym systemem”. Po nas przyjść miała młodzież wychowana w sześcioletniej podstawówce i trzy-letnim gimnazjum, by zbliżyć nasze szkolnictwo do europejskiego. Dlaczego nie na odwrót? To już nie jest pytanie do rocznika Matura 2004. Ale moim skromnym zdaniem w przyszłości nie czeka nas nic przyjemnego. A nasz rocznik? No cóż… Był wytwornym rocznikiem tworzącym szkołę wszędzie, nie tylko w jej murach. Uroczystości szkolne, regionalne, wojewódzkie konkursy, ogólnopolskie przeglądy nie odbywały się bez tegoż rocznika Reja. Byliśmy zawsze lub prawie zawsze chętni do pomocy (bo do nauki trudno nas było zagonić.) Współpraca z nami, może nie zawsze łatwa, dawała efekty przekraczające normy. Wśród sukcesów współtworzonych przez rocznik 2004, wymienię choćby zdobycie w 2003 roku tytułu Super Szkoły + dwa Super Talenty oraz Grand Prix na Rapsodaliach (Przegląd teatralny) w 2004 roku.

Ogarnia mnie śmiech, kiedy słyszę jak to strasznie obecne klasy maturalne trzęsą się ze strachu przed nową maturą. Moja była przyjemnością; te dwa dni w życiu, to czas, kiedy nauczyciele, nawet ci najbardziej zatwardziali, odzyskiwali ludzkie twarze. Podchodzili do każdego z osobna, pytali: „czy ci nie słabo, nie głodny jesteś, a gdy skończyły ci się kanapki, przynosili ci swoje( pamiętam jak dziś, gdy pani prof. Maria Orlef na egzaminie z historii donosiła mi kanapki i picie). Matura naszego rocznika wcale nie była upragnionym końcem 4-letniego koszmaru, lecz uwieńczeniem więzi, jaka mogła się wywiązać wtedy, gdy pozna się szkołę nie tylko z perspektywy szkolnej ławki. Dziwne, iż wypisuję takie rzeczy, ja brany zawsze za innowatora-buntownika-opozycjonistę. Prześmiewca, który poprzez swój kabaret starał się nagiąć i obnażyć życie wewnętrzne szkoły. Ale nawet największe wybryki uchodziły nam (lub nie) na sucho, gdyż nić sympatii zawiązana między nami , a naszymi wychowawcami i nauczycielami, miała w sobie nutę partnerstwa, dialogu i zrozumienia. Tu nikt Cię nigdy nie skreślał. Jak zwykło się mawiać cytując mojego prof. LO „Nie skreślam cię, skarpety trza prać…”

Co niech będzie przestrogą dla przyszłych pokoleń: „czyste skarpety- to świętość”.
Miłosz Pańtak, matura 2004

Grzegorz Kurkowski - wspomnienia z LO
Byłem uczniem naszego Liceum w latach 1980-1984. Lata te wspominam bardzo miło i uważam je za jedne z najlepszych w moim życiu. Dzięki pobytowi w „ogólniaku” nie tylko zdobyłem niezbędne wykształcenia by dostać się na studia, ale również poznałem wielu przyjaciół i kolegów, z którymi utrzymuję kontakt do dziś. Wraz z nimi staraliśmy się tworzyć wiele pożytecznych przedsięwzięć w życiu szkoły takich jak np. bodajże pierwsza w historii Liceum piłkarska liga piłki nożnej halowej. Staraliśmy się również by ten czas upływał nam wesoło i przyjemnie, dlatego też organizowaliśmy w piwnicach częste dyskoteki a nasze „wygłupy” na prima aprilis były znane nie tylko w „ogólniaku” ale również wśród uczniów i słuchaczy Liceum i Studium Nauczycielskiego.

Bardzo miło wspominam większość nauczycieli z moją wychowawczynią pierwszych dwóch klas profesor Maria Kolasą na czele. Do dziś pamiętam również spory z najnowszej historii Polski, które toczyłem, wraz z kolegami, z panią profesor Teodozją Świerczyńską. Była ona wspaniałym pedagogiem jak również profesor Henryk Orlef, któremu bardzo dużo zawdzięczam. Można by było wymieniać kolejne nazwiska naszych wspaniałych profesorów lecz to tylko krótkie wspomnienia. Cieszę się, że wybrałem właśnie „ogólniak” na swoją szkołę średnią, do którego już uczęszcza obecnie moja starsza córka (kiedy te lata minęły?).